Choremu nieskończenie łatwiej jest wyobrazić sobie raj niż zdrowie.

Ostatnio nastrój bywa różny. Raz jest siła, jest moc, a nawet myśli aby zmienić swoje życie o 180 stopni i poddać się leczeniu. Kiedyś musi nadejść czas kiedy ja i ona rozstaniemy się, pójdziemy w dwie różne strony. Są momenty kiedy mam dosyć, serdecznie dosyć! Wtedy kładę się spać i myślę o tym jakby to było gdybym obudziła się i była jak inni -'normalna'. Zeszłabym do kuchni, zjadła na śniadanie kanapki z białego chleba, z masłem i innymi kalorycznymi rzeczami. Obiad by był obiadem a kolacja byłaby po godzinie 18.
Ciężki motyw. Nie wyobrażam sobie ,że kiedyś mogłoby tak jeszcze być...
Jesteśmy zrośnięte jak siostry syjamskie i rozdzielić nas może jedynie ciężka operacja, na którą nie jestem jeszcze gotowa. Jeszcze nie teraz. Przyzwyczajenie robi swoje. Człowiek żyje z czymś tyle lat a nagle ma się tego pozbyć? Nie da się tak!
W domu sytuacja robi się napięta, matka zaczyna się coraz bardziej czepiać. Muszę uważać, pora chyba wrócić do wyrzucania jedzenia.
Z drugiej strony jakie to jest żałosne...mam 24 lata a matka się wypytuje jak dziecka co jadłam...
Żal.
Nienawidzę tych dni kiedy wtrąca się w moje życie, w moje jedzenie-nie jedzenie. Jestem dorosła, mogę robić co chcę! Na chwilę obecną chęć jedzenia jest na ostatnim miejscu. 

"Im więcej chory chce, tym mniej może."

Udo: 48cm