piątek, 24 kwietnia 2015

Bez zgo­dy ani państwo nie może egzys­to­wać, ani rodzina.

Psycholog na ostatniej wizycie zapytała mnie czemu tak rzadko odwiedzam rodziców.
Odpowiedziałam ,że nie wiem.
To dziwne ale po kilku dniach dopiero znalazłam odpowiedź.
Ze strachu.
Boje się ,że zauważą ,że jednak chudnę, że będą gadać ,że jestem za chuda itp.
Nie znoszę tego i żeby uniknąć spięć z nimi to wolę ich nie odwiedzać.
To trochę smutne...
Ale co zrobić?
Oni nie zrozumieją.
Nikt nie rozumie.
T. też nie.
Wystarczy ,że siebie wpędziłaś w anoreksje.
Czy mi się wydaje czy trochę schudłaś?

Czasami mam przebłyski ,że wyglądam okej, że nie muszę już chudnąć.
Czasami.
Czasami.

Nienawidzę swojego ciała tak bardzo.
Ćwicząc widzę w lustrze grube uda, wystający brzuch.
Leżę w łóżku i mam ochotę wyrwać paznokciami cały ten tłuszcz.
Walczę.
Najbardziej sama ze sobą.
Bo chciałabym nie jeść nic ale wiem ,że nie mogę, nie tędy droga.
W takich chwilach najbardziej potrzebuję właśnie jego.
Powoli wysiadam...

środa, 1 kwietnia 2015

To, co nadaje sens życiu, nadaje także sens śmierci.

Odhaczam się u psychologa w wyznaczonych terminach.
Kolejna wizyta 16 kwietnia.
Wczoraj test. Dziwny test. 566 pytań prawda/fałsz.
Dziwnych pytań.

Wróciłam do regularnej aktywności.
W poniedziałki i czwartki step i stretching.
W pozostałe dni wszystko zależy od pracy.
Niedługo będę mogła wrócić wreszcie na basen.
Jak pogoda się uspokoi i wróci wiosna to wrócę do biegania.
Chcę na wakacje mieć idealne ciało.

Waga waha się między 42-43kg.
Nie mierzyłam się dawno więc nie wiem jak moje udo.
Nadal nie mogę patrzeć na swoje ciało.
Nie znoszę dotykać brzucha i patrzeć na te dwa balerony.

Sobota i niedziela u rodziców.
Mam nadzieję ,że odpuszczą gadki na temat mojego wyglądu chociaż w święta.