Nadal nie ogarnęłam się z jedzeniem.
Nadal jem jeden posiłek dziennie. Jedynie co, to staram się żeby był on o jakiejś normalnej porze czyli ok 14.
Nie ćwiczę.
Nie mam czasu, nie mam siły.
Ostatnio mam wrażenie ,że w domu bywam gościem.
Przychodzę się wyspać i wykąpać.
Za oknem pogoda coraz gorsza. Pora wyciągnąć cieplejsze ubrania.
Dni coraz krótsze, nie chcę myśleć co będzie jak o 16 będzie się robiło już ciemno.
Będę wychodzić do pracy kiedy będzie ciemno i wracać jak będzie prawie noc.
Ciężko mi się pogodzić z tym ,że od października nie wracam na studia.
Chyba nie do końca byłam przygotowana do 'dorosłego życia'.
Za równe pół roku stuknie mi 26 lat... przeraża mnie to.
Znowu mam stan ,że boje się co będzie ze mną w przyszłości.
Powinnam ogarniać swoje życie i wreszcie dorosnąć naprawdę.
przyszłość i niewiedza potrafi być przerażająca
OdpowiedzUsuńChyba każdy boi się co będzie w przyszłości. Pewnie każdy wierzy, że będzie dobrze i będzie należał do tych szczęśliwych ludzi. Trzymam kciuki, żeby tak było z Tobą!
OdpowiedzUsuńJa też nie mogę uwierzyć w to, że mam tyle lat, ile mam. Doskonale rozumiem to uczucie. Czuję się na mniej, kiedy jestem sama. Kiedy obserwuję innych, to czuję się starsza, bo inni już pozakładali rodziny, mają dzieci, a u mnie na ma na to widoku. No cóż, przynajmniej nie przytyję w ciąży.
OdpowiedzUsuńPzdr
Czuje się minimalnie podobnie, liceum jest chyba nie dla mnie, wolałabym się wrócić 3 lata wstecz. ;v
OdpowiedzUsuń